BİR ZAMAN TRENİ GEÇİYOR SONSUZ 

bir zaman treni geçiyor sonsuz;

bir zaman diliminde bir zaman,

içinde enikonu bizim de olduğumuz...

her vagonda pencereler var ; puslu,tozlu,pis...

ve çocuklar var çocuklar içimizde,

olmasalar hiç eğilmeyeceğimiz...

kadınlar var

-yarası derin hayvan gibi soluyan-

insan yığınları var pencerelerin ötesinde

-savaştan savaşa koşan-

birileri var hele birileri ;

kimilerine,yaşamak için

şükretmeyi öğreten şükürsüzler !

en sefil telkinleri - onların -

yaşamak için kuru ekmek kâfi ve şart;

kendilerine  ta doğuştan

tüm nimetler alakart !

birilerine göre kimileri,

kimilerine göre birileri var...

azizim bu nasıl bir gidiştir !

ne makinist belli ne makasçı ne yol...

hepsi birbirine benzeyen

insanlar,hareketler,sesler şuursuz hani...

ve hepsi razı gibi kaderine,

tüm bu sıfatları içinde fâni...

şükretmeyi öğretenler

hem şükürsüz hem yaman.

bir zaman treni geçiyor sonsuz;

bir zaman diliminde bir zaman...

                                            VAHİDE UĞUR